Wraz z rewolucją obyczajową w drugiej połowie XX. wieku zmienił się sposób odbioru religii i nastawienia do wiary przez ogół społeczeństwa. Kościół katolicki reagował zwołując synody i opracowując przygotowaną dla duszpasterzy dokumentację. W Polsce istotnym dokumentem poruszającym funkcjonowanie wspólnoty kościelnej i ogólną metodologię religijną jest Katechizm Kościoła Katolickiego. Oczywistym wydaje się fakt, iż nie jest możliwym opracowanie jednego uniwersalnego sposobu kierowania wspólnotą wiernych. Dlatego, uwzględniając postanowienia ogólne ze Stolicy Apostolskiej, Konferencja Episkopatu Polski opracowała dzieło rodzime dyrektorium katechetyczne kościoła katolickiego w Polsce. Jest to współczesna reakcja na specyficzne warunki religijne panujące nad Wisłą. Dokument postuluje za siłą ewangelizacji i nauczaniem katechetycznym w szkołach, w formie przystępnej i atrakcyjnej dla młodych ludzi, tak by przeciwdziałać postępującemu procesowi laicyzacji społeczeństwa. Publikacja nakreśla zadania, które są zobowiązani zrealizować katecheci i wszystkie osoby zaangażowane w religijne procesy dydaktyczne. Dyrektorium katechetyczne kościoła katolickiego w Polsce jest także próbą scharakteryzowania ogólnej kondycji Kościoła, zarówno w ujęciu całościowym, jak i po kategoryzacji regionalnej. Podkreślona została waga działań na szczeblu lokalnym – w końcu kształtowanie świadomości katolickiej zaczyna się we wspólnocie parafialnej. Misja duszpasterska jest określona w publikacji jako posługa słowa, która spełnia trzy podstawowe funkcje: wychowuje w wierze chrześcijańskiej, objaśnia o doktrynie katolickiej i wtajemnicza w specyfikę religijną. Wszystkie te działania mają przede wszystkim prowadzić do zawiązania i umocnienia wspólnoty religijnej. Nadrzędny cel to komunia z Jezusem Chrystusem. Oprócz indywidualnego podejścia do katechezy ważna jest więc organizacja w kolektywie duszpasterskiej i pełne poznanie wiary, które wynika z odpowiednio wdrożonych metod katechizacji, w szkołach i parafiach.